Dendrobates leucomelas - Drzewołaz żółtopasy

Dendrobates leucomelas ze względu na swoje charakterystyczne ubarwienie zwany żółto-czarnym albo pszczółką , występuje na tropikalnych terenach od południa Wenezueli przez północną część Gujany i Brazylii aż po południową wschodnią część Kolumbii. Preferuje wilgotne środowisko w poszyciu leśnym pomiędzy korzeniami drzew i kamieniami. Jest to jeden z większych drzewołazów, dorosły osobnik osiąga od 3,5 do nawet 5cm. Charakterystyczne ubarwienie wyróżnia go spośród innych drzewołazów, żółty kolor skóry w zależności od lokalizacji poprzecinany jest nieregularnymi pasami, plamkami albo kropkami.Tak jak i pozostałe drzewołazy również D. leucomelas należy do długowiecznych, w niewoli żyją 10 - 17 lat. Znane są przypadki gdzie dożyły 20 lat. W terrarium jest wszędobylską żabką, bardzo odważny i ciekawy świata, po odpowiedniej aklimatyzacji można go podziwiać od rana do wieczora praktycznie w każdej części zbiornika.Często spotykałem się z uwagą, że ktoś ma chore albo jakieś dziwne leucomelasy bo ich wiecznie nie widać. W tym przypadku tak jak i w większości innych gatunków proponuję najpierw sprawdzić wilgotność, temperaturę i dostępność do kryjówek i wyeliminować czynniki środowiskowe mogące wpłynąć na zachowanie tych rezolutnych żabek.

Temperatura:

24-28°C w dzień z nocnymi spadkami do minimum 20°C.

Wilgotność:

80-100% przy odpowiedniej wilgotności mogą się rozmnażać przez cały rok. Jednakże właściwe jest wprowadzenie pory suchej.

Terrarium:terrarium dla pary powinno mieć minimum 50x50x50cm

Żywienie:

Cała drobna karmówka opisana tutaj!

Behawior

Tak jak już wcześniej wspominałem to drzewołaz idealny do terrarium, wędruje po wszystkich jego partiach co pozwala na obserwację. Występuje terytorializm, samce strzegą skrzeku i potrafią wdać się w zapaśniczą walkęz innym który wejdzie na jego terytorium. Nie zaobserwowałem aby był agresywny w stosunku do innych gatunków, z reguły je ignoruje albo unika, potwierdzają to również inne źródła oraz obserwacje tego gatunku w naturze.

Rozmnażanie

Samice tego gatunku są często większe i masywniejsze od samców. Dojrzałość płciową osiągają w wieku 12 - 18 miesięcy, ale najczęściej pełną zdolność do rozrodu osiągają w wieku około 2 lat.  Podczas godów samiec przywołuje partnerkę miłosnymi trelami które trwają od 10 - 15 sekund i przypominają swoim brzmieniem ćwierkanie ptaków. Śpiew ten jest najbardziej intensywny o świcie i późnym popołudniem. To samica wybiera partnera, zdarza się, że do jednego kawalera "smalą cholewki" dwie panny i tutaj wygrywa silniejsza :) albo jakoś się dogadują, co wydaje się w pełni uzasadnione chęcią zapewnienia ciągłości gatunku.Samiec prowadzi samicę w wybrane, odpowiednie do tego celu miejsce, przez cały czas trwają miłosne zaloty w postaci podtańcowywania i dotykania. Po złożeniu skrzeku ( 2- 12 ziaren) samiec go zapładnia i przez kolejne dni (10 -14 ) pilnuje go i dba aby nie wysechł. Po tym czasie gdy wylęgną się kijanki przenosi je do zbiorników z wodą, rozet bromelii lub innych roślin, a nawet do małych zbiorników w poszyciu leśnym. Ciekawa jest komunikacja pomiędzy samcem, a kijankami, gdy rozeta jest już zajęta kijanka wibruje ogonem na znak, że lokum jest zajęte. Możemy to zaobserwować gdy poruszymy zbiornik z kijanką, ona się usztywnia i wachluje szybko ogonem. Jeżeli pomimo to samiec wpuści tam kolejną młodszą kijankę to posłuży ona za pożywienie. Po około 70 - 90 dniach kijanka przechodzi metamorfozę i wyglądem przypomina miniaturę dorosłych.

Opracowanie VivariumLand